Vorig jaar dit verhaal al gestart. Echter niet verder gegaan en op de een of andere manier blok ik mezelf heel vakkundig.
Manlief vroeg me heel voorzichtig wanneer ik weer ging afvallen. Hij zag hoe ongelukkig ik met mezelf was en futloos overkwam. Wat een lieverd, want dat zetje had ik nodig.
Ik schrok zelfs niet eens van de weegschaal... toen deze op 106 stond. En dat is niet goed. Met Corona en werken in de zorg, namen mijn eigen zorgen ook toe en ik was er al een tijd over aan het piekeren. Want zo ben ik niet gezond, ook al ben ik verder zo gezond als een vis.
Goed, vorige week veel tranen gelaten en goed na gedacht. Ondertussen dit weer op gepakt. Alles opschrijven heeft me altijd geholpen. Ik ga snel te veel eten.
Afgemeten porties en af en toe een beetje trek, daar krijgt niemand wat van. Ik ook niet. Emoties weg eten, helpt niet.
Dus nu op zoek naar hulp voor mijn koppie en ondertussen weer dagelijks schrijven.
Terug naar dit slankere koppie zou een goed streven zijn. Afvallen kan ik wel.... vasthouden van eetpatroon, daar zit het...
so far so good.
